Խնկո Ապոր գրադարանը Թումանյան փողոցում էր՝ Կարապի լճի մոտերքը։ Մի երկհարկանի խարխլված տուն էր՝ ճռճռան աստիճաններով, ճռճռան հատակով։ Ես միշտ գրադարանից մի փոքր գիրք էի վերցնում, գնում էի Կարապի լիճ, կարդում էի, հետո հետ էի գալիս, հանձնում, տեղը մի մեծ գիրք վերցնում ու տուն տանում՝ տանը կարդալու։

Աշխարհը դարձել է մերկապարանոց ուժային բախումների դաշտ, մի պրոցես, որն աստիճանաբար բացահայտում է բոլոր կողմերի ուժեղ ու թույլ կողմերը։

Իրականության մեջ մենք ո՛չ մեր թշնամիներին, ո՛չ մեր դաշնակիցներին, ո՛չ էլ մեր միջավայրը չենք ճանաչում ու չենք էլ ցանկանում ճանաչել:

Հարկաբյուջետային քաղաքականության (առհասարակ` մակրոտնտեսական քաղաքականության) արդյունավետությունը հիմնականում և գլխավորապես կախված է ճիշտ նպատակադրումների և դրանց հասնելու միջոցների ճիշտ ընտրությունից։ Սակայն այն նաև կախված է բազմաթիվ այնպիսի գործոններից, որոնք արտացոլում են հարկաբյուջետային (մակրոտնտեսական) քաղաքականության գործնական կիրառման իրական դրդապատճառներն ու պայմանները։

12.12.2024թ: Երևան: Կենտրոն: Տիգրան Մեծի պողոտա 10: «Երևան Սիթի» սուպերմարկետ: 12:00-13:00 միջակայք: Տնտեսական ապրանքների բաժին:

Ամեն օր արթնանում ենք ու կարդում փաշինյանական հերթական անհեթեթ որոշումները։ Այս անգամ նա որոշել է մինչև 1 մլն վարկերրը փակել ....բյուջեի հաշվին։ Լսեք բյուջեն բոլորինս է հանրությանը. ձեզ ո՞վ է իրավունք տվել վերցնել մի հատուկ սոցիալական խավ (մինչև 1 մլն դրամը հիմնականում իշխանությանը մոտ կանգնած մարդկանց խավն է) և հանրային միջոցները ծախսել դրանց բարեկեցության վրա։ Սա տնտեսական որոշում չէ, սա «մերոնքականներին» (իմա ՔՊ-ական հակում ունեցողներին) կաշառելու ձև է։

Ապացուցեց, որ ՍՍՀՄ -ից ՌԴ -ին ժառանգություն մնացած Քաղաքական հետախուզությունը, այն է ՝ Առաջին Գլխավոր Վարչությունը, անգերազանցելի է:

Նյուրնբերգում շատ եմ եղել։ Քաղաքը լավ չգիտեմ, որովհետև միշտ զբաղված եմ եղել, բայց ինչ-որ բաներ տեսել եմ։ Դեռ դպրոցական տարիներից Նյուրնբերգը մեզ թվում ա մի հսկայական դատարան, որտեղ անընդհատ դատում են ֆաշիստներին։ Բայց հենց Նյուրնբերգի կայարանում դուրս ես գալիս գնացքից, տեսնում ես, որ ոչ մի դատարան էլ չկա։ Գողտրիկ, սիրուն քաղաք ա, որտեղ ժամացույցդ տրամվայի կանգառներով ես ստուգում, իսկ փողոց դուրս գալիս չգիտես՝ կոշիկներդ հագնե՞ս, թե՞ հանես։ Միջնադարյան ամրոց կա որի շուրջն էլ աճել ա քաղաքը։ Ամրոցի պարիսպներից մեկի տակ կարմիր լապտերների փողոցն ա, որտեղ տները մեծ ցուցափեղկեր ունեն, իսկ դրանց հետևում գրավիչ շորեր հանած հմայիչ կանայք գայթակղում են գրպանի հետաքրքիր պարունակություն ունեցող տղամարդկանց։ Իմ գրպանի պարունակությունը միշտ բավական ա եղել, որ շահեմ նրանց բարեհաճությունը, բայց ոչ մի անգամ չեմ արել։ Չեմ ուզեցել անցնել ցուցափեղկի մյուս կողմը, ինչպես չես ուզում, ասենք, մտնել Բրեյգելի նկարի մեջ ու խախտել հետաքրքիր կոմպոզիցիան։

Անղեկ ու անառագաստ վիճակն ու մեր վայ-իմաստունների լավ չմտածված խորհուրդներն էլ մի կողմից, մեզ ստիպում են լող տալ ահռելի թյուրիմացությունների ծովում՝ առանց որևէ ուղղությամբ փրկարար ափ տեսնելու։

Հարուստ պատմություն ունեցող ազգերի մոտ, հատկապես, եթե այդ պատմությունը հազարամյակների է, եղել են և՛ փառավոր դրվագներ, և՛ հաղթանակներ, և՛ պարտություններ, և՛ ողբերգական ու ամոթալի դրվագներ, ինչպիսին հիմա մեր ժամանակներն են: Թվարկել տխուր դրվագներն ու ասել, թե մեր պատմությունը փառահեղ մի համարեք, նշանակում է միտում ունենալ աղավաղելու պատմությունը՝ շեշտը դնելով միայն այդ տխուր դրվագների վրա: Կարծում եմ՝ դա հասկանալի է նույնիսկ վեցերորդ դասարանցուն: